We wandelen een deel van de Gr-04? vanaf de Col de la Croix Morand richting Col de la Croix St-Robert. De reden dat ik een vraagteken achter het nummer zet is dat onze kaart wel de grande randonnees vermeldt, maar niet de identificaties. Onderweg naar ons startpunt kunnen we zien hoe er nog sneeuw ligt op de noord hellingen. De Col de la Croix Morand is voorzien van een goede parkeerplaats waar we moeiteloos de auto kwijt kunnen. Het begin van de route staat duidelijk aangegeven met zowel een trapje waarmee we het hek over kunnen, als met een waarschuwingsbordje dat het pad in onderhoud is. Daardoor kunnen sommige passages moeilijk zijn. De Col de la Croix Morand ligt op 1365 meter hoogte, niet helemaal op alpine hoogte maar toch er dicht tegenaan. Het landschap is boomloos, de weiden ogen alpine. Een tweede bordje informeert ons dat het "interdit" is het pad te verlaten.
We klimmen over het daarvoor bedoelde hekje, en het spoor loopt duidelijk zigzaggend de berg op. Een kudden koeien loopt verderop in het weiland, dat netjes met draad afgezet is. De flora ziet er met paardenbloemen en korte grassen nog niet erg alpine uit.
Het pad wordt met palen en met verfstrepen op de stenen goed aangegeven. Nergens staan we in twijfel. De flora verandert geleidelijk door het verschijnen van de grote gele gentiaan, heide en een Bosbes (
vaccinium) soort. Even verderop groeit een witte boterbloem, wanneer ik hem op de terugweg met de Flora Helvetica determineer kom ik uit bij
ranunculus platanifolius. Die ken ik meer uit de Duitse bossen dan van alpenweiden. Vreemd. In mijn Franse flora wordt vermeld dat deze ook op drge grasvelden voorkomt.
Een wandelaar komt ons tegemoet en in mijn beste school Frans informeer ik of er verderop passages difficiles waren. In door levenslange ervaring rapide Frans antwoordt hij dat daar geen sprake van is.
Even verderop is een plant uitgebloeid die vermoedelijk de
Trollius Europeus is. Dat geeft een merkwaardig verschil met de Pyreneeën: daar stond de
trollius volop in bloei, en kwam de gele gentiaan in onze tweede week volop in bloei. Hier is de
trollius uitgebloeid, en moet de gele gentiaan eigenlijk nog in bloei komen. Terug bij de tent zie ik dat verschillende anemonen in uitgebloeide staat verdacht veel lijken op
trollius europeus.
Langs het pad staat ook de Bosbes (
vaccinium) soort in bloei, waarvan ik de smalle wit-roze bloemetjes niet determineer. De eveneens volop aanwezige heide heeft zelfs nog geen knoppen.
We steken nog een hekje over, en gaan verder omhoog. Al spoedig bereiken we de eerste top, de Puy de la Tache op 1635 meter hoogte. Hier blokkeert een kudde koeien het pad. Omdat we de koeien niet kennen, kiezen we de veiligste weg en maken een kleine boog om de kudde heen. Later zien we anderen zonder aarzelen dwars door de kudde lopen. We hebben naar alle kanten een mooi uitzicht, onder andere op het Lac de jambon met het kleine Ile d´amour, en het Lac de Guery.
Het pad voert hierna omlaag om weer even te stijgen naar de Puy de Monne (1692m). Hier gebruiken we de lunch.
Langs het pad staat een plant in knop die de typische bloeiwijze van een ui heeft. De ui die ik aantreft staat nog in knop, de determinatie sleutel van de FH probeer ik niet op planten die niet in bloei staan. Bij de tent terugbladerend door de foto´s en beschrijvingen zou het
allium victoriales geweest kunnen zijn.
Het pad voert onder de top van de Puy de Barbier langs. De helling gaat hier vanaf het pad vrij steil omlaag, en hoewel het pad niet direct gevaarlijk oogt, wil Jos liever terug. Ze is deze vakantie al een paar keer gevallen en speelt het liever safe. We zien nog een plant die we niet kennen, met de witte bloemetjes zijn dermate klein dat ik ze ondanks mijn x10 loep niet kan determineren. Er staat er maar eentje van, dus extra zuinig zijn met dit exemplaar.
We komen nu regelmatig mede wandelaars tegen. Sommigen hebben duidelijk de Franstalige gids in de hand, anderen lopen met volle bepakking.
Op de terugweg valt mij nog een plant in knop op die in knop staat, met de bladeren in een (schijn)krans. De bloem lijkt paars te worden, maar dat kan ook de kleur van de kelk zijn. Ook onduidelijk.
Zonder problemen lopen we weer terug. De kudde koeien blokkeert nu de weg naar het hekje, maar we kunnen er omheen en bereiken weer de auto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten