Zaterdag 26 augustus 2017
In Thorn parkeren we op een parkeerplaats net buiten het dorp. Betaald parkeren, maar wel in de schaduw onder jonge bomen.
Een smal voetpad brengt ons in het Witte Dorpje. Voor de deuren van de huizen is vaak een klein mozaiek gelegd. Jos vermoedt dat het mozaiek, bijvoorbeeld een hoefijzer, naar het beroep van een (vroegere) bewoner kan verwijzen. De hobbelige keitjes geven het dorp in ieder geval een prettig klassiek aanzien.
De Abdijkerk, het startpunt van het grenslandpad, is gemakkelijk te vinden. Van hier lopen we over het plein, dat Wijngaard heet, en gaan direct linksaf. Dit weggetje leidt ons omlaag naar een poortje, een immuniteitspoortje: wie hierdoor ging was immuun voor het wereldlijk gezag, want men bevond zich binnen de abdij muren op kerkelijk terrein. De abdij vormde een staatkundig zelfstandig vorstendom dat zijn onafhankelijkheid tot 1794 bewaarde.
We steken een beekje over (de Itter, vermoed ik) en bewonderen het heldere water. We volgen het stroompje het dorp uit. Bij een picknickplaats slaan we linksaf, hoewel hier ook een wit-rode sticker rechtdoor wijst. We steken een bruggetje over, en steken daarmee zonder het ons te realiseren ook de Nederlands-Belgische grens over.
Een informatiebord waarschuwt ons ten minste 25 meter afstand tot de tamme runderen te bewaren. Dat grapje kennen we. Men adviseert in zo'n geval om te lopen. In mijn ervaring is dat een mooi advies dat opgaat zolang de leider van de kudde niet heeft bedacht dat het beste graasplekje zich precies voor de uitgang bevind. Het begin van het natuurgebied Vijverbroek lopen we over een vlonderpad. Verderop is het gras droog genoeg om het zonder vlonderpad te kunnen stellen. In de verte ontwaren we de aangekondigde kudde runderen, uiteraard op een plek waar links prikkeldraad loopt en zich rechts een waterplas bevind. Gelukkig verplaatst de kudde runderen zich bij onze nadering van het prikkeldraad af verder het natuurgebied in. We kunnen zonder probleem passeren.
Bij het verlaten van het gebied hebben we een lastige keuze: er staan twee hekjes met allerhande wandelroutes, maar niet met het grenslandpad. We gokken verkeerd en lopen terug. We vervolgen de route door het vijverbroek over een smal pad. Er komt ons een nieuwe kudde, pardon groep tegemoet. Ditmaal zijn het vrijwilligers met zeisen die iets in het natuurgebied willen doen. Een dame met camera begeleidt hen.
Hierna wordt de route wat saai: tussen de velden met suikerbieten en maisvelden door volgen we het pad tot Neeritter. Vlak voor deze plaats passeren we de Itterborg, een kasteel uit de 16e eeuw dat prive bezit is. Op het pleintje van Neeritter vinden we een bushalte. We besluiten via de paaltjes van het wandelnetwerk naar Ittervoort te lopen. Voor ons is dat een nieuwe ervaring. Eenmaal volgen we een doodlopend pad, en een smal weiland met paarden slaan we als mogelijke route af. We volgen een zandweg en moeten rennen om een gratis douche van een veldsproeier te ontwijken. Door de velden bereiken we Ittervoort. Hier trakteren we onszelf op een ijscoupe. Zonder probleem pakken we het Pelgrimspad op. De route voert ons langs een rustig smal wandelpad naar Thorn. Onderweg maken we een praatje met een hobby boer die twee soortem koeien heeft: blonde aquitanes en Belgische blauwen heeft. Voor we het weten zijn we in Thorn terug.
