Nedelands kustpad deel 1: Vlissingen - Nollehoofd.

Zaterdag 17-11-2018

Na een familiebezoekje in Middelburg parkeren we de auto in het Nollebos in Vlissingen. Er staat een bordje betaald parkeren, maar de twee kaartjesautomaten zitten op slot. Het zal dus wel gratis zijn. Eerlijk gezegd had ik daar in dit jaargetijde ook op gerekend. Door een schel en warmteloos winterzonnetje lopen we naar de bus. Daar moeten we 20 minuten geduld oefenen. Dan rijdt de bus ons probleemloos naar de Prins Hendrikweg, van waar het tien minuutjes lopen naar het station is. We lopen langs haventerrein, en gezien de braakliggende grasvelden is er ruimte voor groei.

Bij het station pakken we de route gemakkelijk op. De stickers wijzen ons de weg over de sluizen. Het voetgangerspaadje is smal maar veilig. We lopen langs de zuidpunt van Vlisingen richting boulevard. Deze zuidpunt bevat veel geschiedenis: niet alleen de verplichte nummertjes watersnoodramp en Michiel de Ruijter hebben een plek, maar ook versterkingen uit de tijd van Napoleon, de Franse commando's die hier op 1 november 1944 op Walcheren geland zijn, en de Duitse Biber 1-persoonsduikboten. Die beide laatsten vochten niet in de eerste plaats om Walcheren, maar vooral om de zeeroute naar de Antwerpse haven.

De route voert ons lang molen Oranjezon. Het winterzonnetje houdt stand en we hebben de wind in de rug. De muizenissen waaien uit mijn hoofd weg. In de gevangentoren drinken we een kopje thee. De paar kilometer wandelen probleemloos weg, en voor we het weten dalen we een zandpad naar onze parkeerplaats af.

Gewandeld: 124,6 + 4,8 = 129,4km
Te gaan: 195,1 - 129,4 = 65,7 km

Maas-Niederrheinpad: Teijl - Venlo

Zaterdag 3 november

We parkeren in de Pater Petersstraat in Steyl. Vandaar wandelen we naar het pontje. Dit lijkt op bestelling te varen: als er klantje zijn, steekt hij over. Wij steken het bedrag van 60 eurpese centjes aan de veerman over. Naast ons is er 1 personenauto. Iets geeft me het gevoel dat dit gesubsidieerd wordt.

Op de westoever aangekomen, moeten we kiezen: volgen we het pad langs de Maas, met risico op koeien, of volgen we de asfaltweg. We zien in de verte dat een kudden koeien de doorgang aan het eind van de akker verspert, en besluiten de asfaltweg te nemen. Verderop, bij een bocht in de weg, kiezen we alsnog voor het voetpad langs de rivier. Hier groeien o.a. bijvoet, kamille, grote kaardenbol en opnieuw smalle aster. Rechts van ons loopt de Maas, links van ons een aantal meertjes ontstaan uit oude Maasarmen.

Door het soms natte gras loopt het vermoeiend en een paar kilometer verderop keren we terug naar het asfalt. We zijn dan bijna bij Venlo. Hier genieten we van onze lunch op een bankje langs de rivier. We steken de brug over, en wandelen het centrum in. Hee, waar is ons boekje gebleven? Foetsie! En zo net had ik het nog in mijn handen! We wandelen terug naar het bankje, maar helaas, het boekje is nergens te bekennen. Jammer. Het geeft altijd zo'n lekker gevoel bij thuiskomst de kaarten af te strepen. Aan de andere kant: het is de laatste wandeling van dit vakantieweekje. Morgen naar de kerk, en rust houden. Toch bekijken we nog het centrum met o.a. het oude stadhuis. Met de bus terug naar Tegelen / Steijl. en met de auto naar het vakantiehuisje. Maandag terug naar huis.


Gewandeld: 15,2 + 10 = 25,2km.

Veerpont Reuver - Veerpont Tegelen/Teijl

Donderdag 1 november 2018

Vanmiddag wordt vanaf 2 uur regen verwacht, we zijn daarom niet heel vroeg, maar wel bijtijds op pad: om 9 uur pakken we het pad bij het pontje weer op. We lopen aanvankelijk langs de Maas, met een prachtig uitzicht op Kessel aan de overzijde, met haar kerk en kasteel. Al snel buigen we landinwaarts het bos in. Mooi loofbos, in prachtige herfsttinten. Links van ons loopt een oude Maasmeander, nu moerasgebied. Opnieuw is opvallend hoe de Maas in terrassen steigt. Sommige Maasduinen zijn echt steil te noemen.

Voorbij Reuver dwalen we nog wat verder van de Maas af en bereiken Ronckenstein. Leuk minidorpje, met een paar oude gebouwen. De oude watermolen ligt jammer genoeg op privegrond en is niet te bezichtigen. De naam suggereert me dat er vroeger een kasteel heeft gestaan. We passeren een boomkwekerij. Alle boomsoorten zijn in het Duits gelabeled, keurig in rijen. De bomen zijn groter dan wat ik in het westen aan bomen in kwekerijen zie. Misschien bestemd voor verkoop aan gemeenten die gelijk een stevige boom willen neerzetten?

Door Belfeld wandelen we terug naar de Maas. De planning was om hier terug te keren naar het park, maar het is nog vroeg. We besluiten door te wandelen tot het pontje bij Tegelen. We maken een praatje met een oma met kleinkind in de wandelwagen. Ze vertelt uitgebreid over de grotten in Steyn. Daar moeten we beslist een sleutel van vragen. Er is in Steijn zoveel te zien. Ze loopt een man tegemoet met een hondje. Wanneer we die man een kilometer verder tegen komen, zeg ik hem dat zijn komst is aangekondigd. Hij kijkt me aan met een blik die het midden houd tussen 'ik zie water branden' en 'die man is niet goed snik'.
Bij een sluizen- en stuwencomplex zijn drie mannen bezig. We maken een praatje en horen dat ze vandaag naar school zijn. Ze oefenen eens per jaar het onderhoud / openen van de sluizen, zodat ze niet voor verrassingen komen te staan als ze het een keer in nacht en ontij moeten komen doen.

De Maasoever is met stenen versterkt. Dagkoekoeksbloem, knoopkruid en behaard knopkruid zijn de voornaamste bloeiers. De witte composiet, die ik gisteren tegenkwam, staat ook hier in bloei. Determineren met de flora op soortenbank.nl lukt helaas niet. Misschien eens vragen (Blijkt smalle aster, Aster lanceolatus, te zijn. In Steijl bewonderen we het klooster en de kloostertuin. Deel van wat wel het Rijke Roomse Leven genoemd werd. De grotten laten we voor wat ze zijn.

De bus brengt ons regelrecht terug, halte vlak voor het park.

Gewandeld: 6,3+9,9 = 15,2 km.

Lees verder: Teijl-Venlo

Maas-Niederrheinpad: Swalmen - veerpont Reuver

Woensdag 31 oktober.

We verblijven een weekje op Landal Lommerbergen, een park dat ze ooit van Centerparks hebben overgenomen. Gisteren was een natte dag, en hoewel we regenkleding bij ons hebben, hebben we geen 'echte' wandeling gemaakt. Het gemakkelijke aan het park is dat de bus voor de deur van het park stopt. Die halen we vandaag net.

Zonder problemen stappen we uit bij het station in Swalmen. Hier voert een NS-wandeltocht ons richting Maas. Op het punt waar we het Maas-Niederrheinpad oppikken, staat de ruine van kasteel Ouborg, of Naborgh. Van de 1,5 meter dikke bakstenen muren resteert alleen een stukje van de westmuur. Het pad is voor ons een nieuw pad, en ik heb niet de ambitie om alle 342 kilometers hiervan vol te maken. Na deze week is het mooi geweest.

De schroefweg,die we nu volgen, is een rustige grintweg. De bewegwijzering, altijd een verrassing op een nieuwe route, verdient een pluim. Goed verzorgd, helder en netjes. De weg lijkt een zogenoemde 'holle weg' tussen de akkers, die duidelijk hoger liggen dan de weg. Op één punt zien we het beekje van de Swalmen rechts van ons door het landschap kronkelen. Een stukje verder steken we deze over een gemakkelijk bruggetje over. Even voor de 'donderberg' slaan we rechtsaf. Ik probeer Jos wijs te maken dat de berg zo heet omdat, als je er op staat, je het in Keulen kunt horen donderen, maar ze gelooft me niet.
De akkerbouw vertoont nogal variatie: geoogste akkers waar vermoedelijk gerst verbouwd werd, mais, (voeder?)bieten, aardappels, en appelboomgaarden. Bij het gehucht Rijken houden we rust voor de lunch. Wanneer we verder wandelen, hebben we goed zicht op de Rijkelse Bemden. Ja, u leest het goed, enkel 'e'.
Daarna voert het pad ons langs de maasoevers, maar een kudden runderen verspert ons de doorgang. Ze liggen verspreid voor het hek. Het bord waarschuwt er voor om niet tussen de kudde door te lopen, dus zijn we een keer verstandig en doen het niet.

De 'Grauwe Beer' is een Zaanse molen en ziet er ook zo uit. Eind 19e eeuw is hij per schip vanuit Zaandam hierheen gebracht. Hier duiken we nog even het gebied in waar de koeien ons eerder tegenhielden.

In Ouddorp passeren we een oorlogsbegraafplaats. Zuid-Limburg was aan het eind van de tweede wereldoorlog een as waarlangs de Geallieerden oprukten richting Duitsland. Bij het veerpontje passeren we nog een gedenkplaat van de veerbootramp uit 1944, toen Duitse soldaten de veerboot dwongen over te steken ondanks de protesten van de veerman. 9 personen kwamen om.

Eerlijk gezegd had ik in dit jaargetijde niet meer op veel bloeiende planten gerekend. Toch kwamen we in de berm genoeg tegen: bezemkruiskruid, jakobskruiskruid, kamille, koningskaars, veldhondstong, afrikaantjes (langs een akker, ver van een boerderij), wilde cichorei en nog een witte composiet met verhoute stengel. Tsja, door het jaargetijde had ik mijn flora thuis gelaten, en dat wreekte zich vandaag. Paddestoelen, waarop ik had gerekend, zijn er nog nauwelijks, op een verborgen aardster na.

Gewandeld: 6,3 km.

Lees hier verder.

Nederlands kustpad deel 1: Oosterscheldekering - Neeltje Jans

Zaterdag 29 augustus 2018
Qua wandelweer is dit jaar bijna voorbij, en er is nauwelijks van gekomen. Door allerleid gezondheidsprobleempjes - niet levensbedreigend, wel lastig - hebben we weinig tot niets gelopen.
Maar vandaag parkeren we bij Neeltje Jans, aan de kust. Hier is een grote parkeerplaats. Ook vandaag zijn we onderweg naar familie op Walcheren, waarmee we hebben afgesproken tussen 1 en 2 uu te arriveren. Dat laat ons geen tijd voor een OV-traject, dus we 'lopen alleen wat heen en weer'.

Ons nieuwe citroentje heeft op de parkeerplaats praktisch geen concurentie wanneer we hem in een helder zonnetje parkeren. Vanaf hier kunnen we over het asfalt rechtuit naar het zuiden lopen. Opgewaaid zand biedt op dit asfalt ruimte aan helmgras, duindoorn, bezemkruiskruid, grote kaardebol, nachtschade en jakobskruiskruid. Vooral het bezemkruiskruid bloeit uitbundig. We komen een wandelaar tegen met rugzak. In zijn hand houdt hij het boekje van het Nederlands kustpad.

Bij de roompotsluis zijn we halverwege de kaart en maken we rechtsomkeert. We wandelen nu weer over het asfalt terug. Onze lunch eten we op een comfortabel bankje. Verder terug wandelend zien we rood guichelheil. Een vrij zeldzaam plantje, dat we op de heenweg over het hoofd moeten hebben gezien. De route voert ons door een tunneltje onde de drukke N57 door. Aan de andere kant ontbreekt de bestikkering, maar de kaart en beschrijving in het boekje zijn voldoende.

We steken een slufter over, waar zeekraal groeit. Het zandpad voert ons door duinen, lekker lopen. Het stapt misschien wat zwaarder, maar het loopt toch fijner dan asfalt. De wandelaar, die we eerst tegenkwamen, halen we nu weer in. Gelukkig kunnen we hem de weg wijzen. Hij is vanochtend uit Vrouwenpolder vertrokken, en wil vandaag tot Burg Haamstede komen. Dat gaat hem wel lukken.
Wij zijn keurig op tijd weer bij de auto terug.

Aanvulling  2020:

We parkeren auto op de parkeerplaats van een restaurant halverwege de dam. Vanaf hier lopen we omhoog. Er staat een stevige wind, waar de fietsers grote moeite mee hebben. Veel bijzonder groeit er niet, maar we kunnen deze kaart afsctrepen.

Gewandeld: 159,3 + 5,8 =  165,1 km

Te gaan: 195,1 - 165,1 = 30,0 km

Veluwe zwerfpad: Otterlo - Harskamp

Maandag 18 juni 2018.

We zijn al anderhalve week op de Veluwe, en hebben nog geen stukje van een LAW pf streekpad gewandeld. De reden? De gezondheid van Jos.
Maar vandaag voelt ze zich goed genoeg.

We parkeren langs het Mosselse pad, vlak bij het begin van ons stukje. Over de Edese weg lopen we tussen woonhuizen richting N304. Het is even goed uitkijken bij het oversteken van deze drukke weg. Hierna komen we op onverharde wegen, het Elzebosser pad. In de berm groeien o.a. brandnetel, moederkruid, streepzaad, jakobskruiskruid en Sint-Janskruid.
Na een kort stukje Barneveldse weg slaan we de Lontweg in, die weer onverhard is. Juist in het stukje langs de drukke Barneveldse weg is iemand een minicamping begonnen. Nou, mini, het begint al aardig uit te dijen. Over de Molenweg, opnieuw een zandweg, lopen we tussen akkers en weilanden richting Harskamp. Een eenzame volbloemige klaproos trekst in de berm onze aandacht. In het plaatsje Harskamp loopt de Molenweg tussen de huizen. Een linde staat keurig in bloei. Het laatste stukje worden we over een voetpad tussen statige beuken geleid.

Vandaag gewandeld: 4,3 km.
Totaal gewandeld: 56,2 + 4,3 = 60,5 km
Te gaan: 287,2 - 60,5 = 227,7 km

Eifelsteig: Monschau - Höfen

Woensdag 18-04-2018

In Höfen parkeren we op de algemene parkeerplaats. Betaald, maar een dagkaartje van 4 euro is redelijk. We hadden het niet van te voren uitgekiend, maar de wandelroute loopt langs de parkeerplaats. De bus rijdt van Höfen elke 10 minuten naar Monschau, maar als de chauffeuse ziet dat we ons haasten, wacht ze vriendelijk op ons.

In Monschau eten we onze meegebrachte boterhammetjes op een bankje lang de Rur. Het spoor is gemakkelijk te vinden, mede doordat Jos het traject op haar mobiel heeft gedownload. Het gaat direct stevig omhoog, maar we kunnen dan ook snel van een mooi uitzicht over Monschau en de burcht genieten.

Vanaf het uitzichtspunt gaat het geleidelijk omlaag naar Burgau, een aan Monschau vastgegroeid dorpje. Speenkruid, paarbladig goudveil en bosviooltjes vrolijken het pad op. We passeren een kleine waterval en twee uitzichtspunten. Op een driesprong twijfelen we hoe het pad verder loopt. De GPS brengt opnieuw uitkomst.

We lopen langs de west- en zuidhelling van een berg, maar de flora is uitermate teleurstellend. Er bloeit gewoon helemaal niets. En met niets bedoel ik ook gewoon niets. Geen struik, geen kruid, geen boom.

Bij Perlendal dalen we af, en klimmen ook weer omhoog. Langs het drinkwaterbekken loopt het brede pad gemakkelijk weg.

De 2e etappe bewaren we voor een andere vakantie. De 3e etappe is 24,5 km, voor ons eigenlijk te lang, maar door dit stuk er af te knabbelen wordt de rest wat behapbaarder.

Rother wandeling Eifel 42: Maria-abdij.

Dinsdag 17-04-2018

Een van de wandelboekjes die we al een hele tijd in ons bezit hebben, is "Rother wandelgids Eifel", eerste druk 1995. Ik denk dat we het boekje redelijk nieuw gekocht hebben, want voorin zie ik twee aantekeningen, nl:
- wandeling 3, 12/04/98
- wandeling 24 11/04/98.
Dat is dus allebei net iets meer dan 20 jaar geleden.

Wandeling 42, genaamd Maria Abdij, ligt dicht bij ons vakantiepark, Eifeler Tor, en lijkt geschikt als ommetje.

We wandelen vanaf het vakantiepark langs de parkeerplaats naar beneden. Daar slaan we rechtsaf, we wandelen hier langs de "Krönungsweg", een van de "Hauptwanderwege" van de Eifelverein. De Krönungsweg loopt van Bonn naar Aachen en is 139,5 km lang. Hij is genoemd naar de route die Duitse koningen voor hen kroning naar Aken volgden. Gisteren, toen we van Kornelimunster naar Roetgen liepen, liepen we een belangrijk deel van de route samen met de Krönungsweg.

Beneden slaan we rechtsaf en lopen langs een stuk Rurstausee. Bij het oude kraftwerk museum gaan we rechtdoor. Links van ons is stausee, rechts van ons een steile berghelling. Aan de voet groeit onder andere tongvaren en iets wat een wolfsmelksoort lijkt, maar ik niet kan thuisbrengen. De 8 meeldraden van de kleine groene bloemetjes staan in een vierkant. De 0,5-1 cm kleine blaadjes zijn tegenoverstaand.

Bij twee oude garageboxen slaan we scherp rechtsaf. Volgens het boekje moeten we bij wegwijzer 8 het bos in slaan. Die wegwijzer is ergens in de afgelopen 20 jaar verdwenen, maar het kaartje in het boekje is duidelijk genoeg. Er staan ook stickers of plaatjes met "49: kloster-tour". Die volgen we. In het bos komen we opnieuw de "onbekende wolfmelksoort" tegen. Er naast groeit een soort met grotere, 3-4 cm grote blaadjes, die afwisselend staan.
Langs het pad groeien uiteraard het bosanemoontje en het speenkruid in grote aantallen.

Het pad stijgt stevig maar is nergens stijl. Bovengekomen lopen we langs een erebegraafplaats. De grafstenen noemen overlijdensdatums in 1944, de nadagen van het derde rijk. In die tijd is niet ver hier vandaan, in het Hurtgenwald, stevig gevochten. Een kruis vermeldt: de tekst: denk aan de slachtoffers in het oosten.

Bij de Mariaabdij is een shop waar Jos een leuk kookbook op de kop tikt. De erwtensoep heeft een uitstekende reputatie, maar is bij 5,50 euro voor ons een tikje te prijzig. Op hun terras drinken we een kop thee.

Volgens het boekje steken we nu de weg over en gaan linksaf. Dat klopt met de plattegrond van route 49 bij het klooster. De bordjes/stickers met route 49 ontbreken hier. We zien we hier de Krönungsweg en de Felsenweg, een andere Hauptwanderweg. De beschrijving in het boekje helpt ons hier goed. Specifieke kenmerken zoals een "zwart driehoekje" zijn verdwenen, maar de wegen en paden zijn nog onveranderd. De bewegwijzering van de Krönungsweg en de Felsenweg zijn hier een ramp. Soms lijken ze wel met opzet er op gericht te zijn om ons de verkeerde kant uit te sturen. Langs het pad bloeien kleine maagdenpalm, bosanemoontjes en stijve klaverzuring. Wanneer we bijna bij Heimbach zijn, genieten we van een prachtig uitzicht over het dorp en het kasteel.

Maar we laten ons natuurlijk niet in de war brengen, en genieten van de mooie uitzichten. In het dorp trakteren we onszelf op een sorbet en bekijken we het kasteel. Tijdens het genieten van het ijs blader ik wat in een Duitse flora en herken opeens de "wolfsmelksoort": paarbladig goudveil. Degene met de grotere, niet tegenoverstaande blaadjes moet verspreidbladig goudveil zijn.

We volgen vanuit het dorp de Krönungsweg en route 49 langs de Rursee terug naar het Kraftwerkmuseum. Zelfde weg terug naar het park.

Eifelsteig: Korneli-Munster - Roetgen

Maandag 16 april 2018

We parkeren in Roetgen tegenover de kerk, bij het politiebureau. Altijd gemakkelijk terug te vinden. De bushalte is voor de kerk. Het leuke is dat de busroute van Roetgen naar Korneli-Munster gewoon in de 9292 app wordt weergegeven. Het minder leuke is dat de planning in de 9292 app niet klopt met de info op de avv-site.
Ijverig bestuderen we het 'Fahrplan' op het bushokje. Die klopt met geen van beiden. Ja, de halte waar we staan is de halte Roetgen-Markt. Dat is ook de halte die 9292 aangaf en de halte op de avv site.
Een vriendelijke Duitser wijst ons dat we het beste in Walheim kunnen overstappen. Dat doen we.

In Korneli-Munster stappen we uit. Toen we instapten, zei de chauffeur dat ik voor de de halte wel moest klingeln, maar hij stopt uit zichzelf. Vriendelijk! Het marktplein waar de route begint, is snel gevonden, en we nemen even de tijd om de mooie abdij te bewonderen.

We wandelen door een kort steegje, steken de weg over en volgen een paadje langs een beek. De bewegwijzering is uitstekend: een 10 met een griffel én een zoen van de juf!

We steken de B258 over en wandelen verder door een beekdal. Jos ziet aan de andere oever sleutelbloemen. Helaas is op deze afstand niet te zien wat voor soort sleutelbloem het betreft. Aan deze oever groeit duivekervel langs het pad.

Onder het spoorviaduct door komen we langs een manege. Vanaf hier volgen we een bospad, dat aan weerszijden vol staat met bosanemoontjes en speenkruid.

Voorbij Hahn passeren we twee kalkovens. We kunnen een verdwaalde Duitse wielrenner de weg wijzen. Dat hij me niet gelooft, is niet ons probleem.

Het pad blijft ons door bossen en weilanden voeren. De bosanemoontjes vergezellen ons vrijwel het hele traject. In de bossen groeit ook een viooltje. Het spoor van het viooltje heeft dezelfde paarse kleur als de kroonblaadjes, en is dus vermoedelijk het bosviooltje. Op één plaats zie ik gele boterbloemen tussen de bosanemoontjes. Boterbloemen? Ik kom er niet uit, want de kelkblaadjes ontbreken. De lunch is te kort om verder te zoeken. Thuis gekomen zie ik dat het de gele anemoon, anemone ranunculoides geweest moet zijn. Helaas is de foto mislukt. Jos maakte onderwijl een praatje met een Duitse dame die perfect Engels spreekt.

We laten Roth links liggen en bestijgen de Struffult. Dat klinkt me in de oren als de naam van een vulkaan, maar dat is het absoluut niet. De route voert ons vanaf de top over een knuppelpad door een stuk hoogveen. Het hoogveen staat vrijwel droog, en er bloeit niets.

We lijken met een boog om Roetgen heen te wandelen. De afstand op de borden verspringt: Van 2,3 naar 3,2 km en terug naar 2,3 km. De in onze wandelgids (Rother wanderfuherer Eifelsteig) aangekondigde spoorbaan blijkt een asfalt fietspad te zijn geworden.

Met een voldaan gevoel wandelen we Roetgen binnen bij het oude Bahnhof. Maar waar is nu onze auto? We hadden even op de straatnaam moeten letten. Gelukkig ontdekken we de Hauptstrasse, en vinden we snel onze auto terug.

Gewandeld: 0 + 14 = 14km
Te gaan: 314-14=300km.

Pelgrimspad: Vught - Overeind

Zaterdag 6 april 2018
We willen aan het eind van de middag aansluiten bij het gemeenteweekend in Helvoirt. Rond 2 uur parkeren we op de centrale parkeerplaats in Esch. Om half drie gaat de bus naar Vught. Het openbaar vervoer in dit stukje Brabant is goed geregeld.

Lijn 203 is een buurtbusje, en de chauffeur waarschuwt ons wanneer onze halte, de Vijverboschweg, in aantocht is. Vandaar is het nog even lopen naar het beginpunt van de route. De Jagersboschlaan wordt druk gebruikt door fietsers die net uit school komen. Wanneer het asfalt naar rechts afbuigt, lopen we op een half verharde weg. Links en rechts staan nog wat luxueuze villa's wanneer we het bos in wandelen.

In het bos is het rustig. De grootste rustverstoorders zijn de vogels. Heerlijk! De bladeren van sommige struiken lopen uit, maar er bloeit nog niets. Nou, bijna niets. Jos ziet een kleine maagdenpalm in bloei staan. Een te vroeg ontwaakte hommel zoekt tevergeefs naar iets dat op een bloem lijkt.

Na het bos komen we in een open akkerlandschap. Hier bloeit het speenkruid in de berm. Eerst voorzichtig, maar na een tijdje heel uitbundig. Een heerlijk vrolijk gezicht!

De afstand is maar 5 kilometer, en rond half vijf zit de kaart er op. Terug wandelend naar Esch kruisen we de Essche stroom, die breder blijkt dan ik verwacht had.

Vandaag gewandeld: 5,5 km.
Gedaan: 34,3 + 5,5 = 39,8 km.
Te gaan: 276,5 - 39,8 = 236,7 km.

GR5: Nieuw-Vossemeer - Halsteren

Woensdag 21 maart 2018
We parkeren de auto op het parkeerterrein van een sportcomplex aan de Steenbergseweg. Volop ruimte en gratis. Van hier volgen we de route een kort stukje tot de bushalte op de Erasmusweg. We zijn keurig op tijd bij de halte. Volgens 9292 kunnen we na een paar haltes overstappen op bus 102. De bus is een minuutje over tijd, maar komt compleet met vriendelijke chauffeur.
Eenmaal ingestapt check ik nogmaals de 9292 app op mijn mobiel, Onze aansluiting op bus 102 staat nu plots rood gekleurd: vervallen. Als alternatief suggereert de app doorrijden met deze lijn tot het station, en dan overstappen op dezelfde lijn terug. We hebben een volle minuut om over te stappen. Onze bus komt in de file terecht. De chauffeur is zo vriendelijk ons te laten uitstappen, en we lopen 7 minuten naar de halte van bus 102. Even doorstappen, maar dan blijken we ruim op tijd.

In Nieuw Vossemeer stappen we uit. De route is gemakkelijk te vinden. Langs een rustige asfaltweg lopen we langs de rand van Nieuw-Vossemeer, dat 450 jaar bestaat. We hoopten hier in een restaurant een kopje thee te kunnen drinken, maar alle horeca gelegenheden zijn gesloten.

We slaan aan het eind van het dorp rechtsaf en lopen over een landweggetje. In een tunneltje schuilen we voor een buitje en eten de meegebrachte boterhammen op. We zetten onze tocht voort; in de berm staat het speenkruid in bloei. Afgelopen zaterdag liepen we nog door de sneeuw, het kan hard gaan!

Bij een oude molen staat een munument voor de slachtoffers van de watersnoodramp. We slaan linksaf en lopen onder aan de dijk. Dat is natuurlijk lekker uit de wind, maar als Scheveninger houd ik van water. En dat zie ik nu niet. Maar een eindje verder breekt het zonnetje voorzichtig door, en gaat mijn wens in vervulling. We gaan omhoog de dijk over. Een Veluws echtpaar vertelt dat even verderop net een lammetje geboren is. Ze hebben ook drie herten gezien.

Even later lopen we midden tussen de schapen. Een van de eerste is het net geboren lammetje. Het kan nog nauwelijks op zijn pootjes staan. Het water rechts van ons, de Schelde-Rijn verbinding, wordt druk door de vrachtvaart gebruikt.

Helaas gaan we al te snel weer terug de dijk over. De eerste kaart zit er op. We lopen langs een plas, waar volgens de kaart in het boekje een bos naast moet liggen. Ik zie alleen grasveld. Bloemen zien we niet, alleen een stel ganzen. Wanneer we langs een dun bos lopen, zie ik een hert met een majestueuze sprong over een hek springen en in het bos rechts verdwijnen.

Volgens het boekje moeten we op de Heenweg rechtsaf en gelijk linksaf. We kunnen inderdaad gelijk linksaf, een nieuw hekje door en een omroosterd terrein in. Maar volgens de kaart horen we pas 200-300 meter verderop linksaf te gaan. We kiezen dit laatste en dat pakt goed uit.

Al te snel zijn we weer terug op de Erasmusweg. Bij het bord Halsteren kunnen we niet linksaf een paadje op; dit is door nieuw hekwerk afgezet. Er is een verborgen gat tussen de hekken, dat alleen geschikt is voor fotomodellen maat vissengraat. Dat zijn we niet. Even verderop kunnen we omhoog, en volgen alsnog de weg. In de berm bloeit opnieuw speenkruid, maar ook de grote sneeuwroem.

Gelopen: 13,8 + 9,9 = 22,7 km
Te gaan: 61,9 - 22,7 = 39,2 km

Deltapad: Burgh Haamstede - Westenschouwen.

Zaterdag 17 maart 2018

We parkeren in Burgh Haamstede op een vrijwel verlaten parkeerplaats. Gratis. De bedoeling is de bus naar Westenschouwen te nemen, en dan terug te wandelen naar Burgh Haamstede. Dan lopen we met de richting van de route mee, in plaats van tegen de richting in. We lopen naar de Noordstraat, het centrum. Volgens de 9292-app vertrekt de bus over 4 minuten op 3 minuten wandelen van hier. Tijdsdruk, stress, we lopen verkeerd. De bushalte stond voor onze neus, maar we keken meer op onze mobiels dan om ons heen. Nu missen we hem. De volgende bus vertrekt pas over een uur.

Dan maar naar Westenschouwen wandelen, en de bus op de terugweg nemen. We wandelen door een verlaten centrum van Burgh Haamstede. De wind is snerpend koud. Volgens de meteorologen is het al twee weken lente, maar ik voel er niets van. Geen van ons drieën, want dochter Margreet loopt mee. De straten zijn schoon, maar de paden zijn met een dunne laag sneeuw bedekt. Motsneeuw dikt de sneeuwlaag langzaam aan. Aan het eind van de Moolweg duiken we de duinen in.

Bunkers! En niet 1 of 2, maar genoeg om het halve Duitse leger in WO 2 in te verstoppen. We wandelen omhoog. De sneeuw maakt het pad glad, maar we dragen alle drie bergschoenen en komen zonder moeite boven. Vanaf de top genieten we van een mooi uitzicht.

We dalen af naar een open zandvlakte. Of moet ik sneeuwvlakte zeggen? Het landschap is door beheerders open gekapt, amerikaanse vogelkers is verwijderd, en shetland ponies zijn losgelaten als grote grazers. Er zijn volop natte duinvalleien gecreerd, en de voedzame toplaag is verwijderd. Hiermee zou de oorspronkelijke duinvegetatie moeten herstellen. Of de zeedorp vegetatie hiermee terug keert, betwijfel ik persoonlijk.

Het KNMI had gewaarschuwd dat de gevoelstemperatuur tussen de -5 en de -10 kon liggen, een voorspelling die uitkomt. Ondanks deze temperaturen komen we verschillende wandelaars en joggers tegen. Opwaaiende stuifsneeuw levert mooie uitzichten. Het is te koud om op een bankje van onze lunch te gaan genieten; we eten onze bammetjes al wandelend.

Gelukkig hebben we de gure wind in de rug. Wat dat betreft hebben we geluk dat we de bus gemist hebben. Halverwege de wandeling gaat het landschap over in bossen. Hier zijn we beschut tegen de felle, koude wind. We komen nu ook schotse hooglanders tegen. 30 cm lange ijspegels hangen aan een betonnen gebouwtje. Wanneer we de gebouwtjes van Staatsbosbeheer bereiken, weten we dat we Westenschouwen bereikt hebben.

Volgens google maps hebben we 17 minuten om een bushalte te bereiken die over 14 minuten vertrekt. Flink doorstappen dus. Wanneer we de bushalte bereiken, blijkt dat we nog een kwartier moeten wachten.

Gewandeld: 117,2 + 7,4 km = 124,6km
Te gaan: 195,1 - 124,6 = 70,5 km

GR5 Zeeland: Bergen op Zoom - Halsteren

Woensdag 24 januari 2018.

We zitten bijtijds in de auto, want vanochtend is er alleen sprake van korte miezerbuitjes, terwijl er vanmiddag één lange bui op het programma staat.

We parkeren nu niet op de betaalde parkeerplaats bij het station, maar 300 meter verder langs het spoor. En het is gratis, én het ziet er veiliger uit. We lopen deze etappe tegen de normale noor-zuid richting in.

Onder een grijze, weinig goeds belovende lucht lopen we vanaf het station regelrecht door een gezellige winkelstraat het oude centrum van Bergen op Zoom binnen. Verschillende huizen hebben poppen aan de muur hangen, misschien voorbereiding op het komende carnaval. Het centrum van Bergen doet ons denken aan Middelburg. Op de grote Markt passeren we het oude stadhuis. We slaan rechtsaf de Fortuinstraat in en staan op de volgende kruising voor onze eerste puzzel: volgens de kaart moeten we rechtdoor, volgens de bewegwijzering rechtsaf. Bewegwijzering gaat boven boekje, dus proberen we rechtsaf. Op de volgende kruising is geen bewegwijzering meer te vinden. We slaan linksaf, we moeten dan op de route terugkomen. Op het St Catharinaplein blijkt dit inderdaad het geval.

Wel lopen we hier nog even linksaf om het paleis van de heren, later de markiezen, van Bergen op Zoom te bewonderen. We komen door enkele stadsparkjes; en waar ik anders in januari nog wel eens een winterbloeier aantref, is dat nu beperkt tot verpieterde madeliefjes.

Bij De Zoom is het even op letten met de route. In het Oscar van Hemelpark en Meilustbos liggen nog bomen om door de storm van vorige week donderdag. Het vormt een groene route; een goed gekozen tracé.

Aan de andere zijde van de Randweg Noord komen we bij het gebied van 3 forten. Het eerste is Fort Pinsen. Daarna lopen we over het talud van enkele oude wallen. De puntige vormen van de oude vestingwallen is kundig opnieuw opgebouwd. Voormalig Fort de Roovere vormt de afsluiting van dit bosgebied. We komen er via een "mozesbrug". Een moderne uitkijktoren bekroont dit oude bolwerk. Een bleek zonnetje breekt even door. Door buitenwijken lopen we naar de Oude Molen, het eindpunt van deze kaart.

Een bus met schoolkinderen brengt ons terug naar het station van Bergen Op Zoom. We lopen terug naar de auto. Wanneer we wegrijden, kan ik de ruitenwissers aanzetten.

Gelopen: 3,1 + 10,7 = 13,8 km
Te gaan: 61,9 - 13,8 = 48,1 km

Grote Rivierenpad: Kinderdijk - Krimpen a/d IJssel

Zaterdag 13 april 2018

Over de Lekdijk rijden we, na familiebezoek, richting Kinderdijk. M'n nieuwe routewijzer, Waze, een Nederlands product, adviseert de Lek bij Schoonhoven over te steken, maar we hebben best 10 minuutjes extra over om vanaf de dijk van het uitzicht op de nog steeds hoge waterstand te genieten.
Waze adviseert me herhaaldelijk naar links te gaan, adviezen die ik stelselmatig negeer. Gele waarschuwingsborden over omleidingen en wegwerkzaamheden genieten bij mij even weinig vertrouwen: in het weekend laat men vaak de borden staan maar wordt de weg beschikbaar gesteld. De app en de borden hebben gelijk. Via een achteraf weggetje komen we weer op de dijk terug, maar hebben wel tijd verloren.
We zijn net op tijd om met het pontje mee te gaan. Met de auto steken we de rivier over, en parkeren in Krimpen a/d Lek in de smalle Dorpsstraat, waar vlak bij het veer nog gratis parkeerplekken vrij zijn..

Bij het pontje pakken we moeiteloos de wandelroute op. Het is al ruim 3 uur, de tijd vliegt. De bestickering is hier ruim voldoende. We wandelen nu aan de andere kant van de Lek over de dijk. Het is januari, dus de oogst aan bloeiende planten is gering, een enkele kamilleplant siert hier de berm. De dijk kent mooie, ruime huizen die ik me als eenvoudig ambtenaar niet kan veroorloven. Maar dromen zijn gratis.

Over enkele smalle binnendoorpaadjes volgen we min of meer de rivieroever, tot we linksaf slaan. Een rustige Breekande en even rustige Meent voeren ons naar het noorden. Door een jong aangelegd en (te) keurig onderhouden Krimpenerhout wandelen we naar Krimpen a/d IJssel. Hier loopt de route gedeeltelijk samen met een "Polderpriratenpad", aangelegd om kinderen vertrouwd te maken met de natuur in de polder. Het is kwart over vier wanneer we bij de kruising aankomen, te laat om door te wandelen naar het Loetbos. Ik raadpleeg m'n 9292 app: helaas gaat het twee uur kosten om met het ov weer bij de auto terug te geraken. We besluiten langs de N477 terug te wandelen. We passeren een bushalte, waar alleen op door de weekse dagen en alleen in de spits een bus rijdt.

Alles bij elkaar een 7 of 8 km, niet veel, maar we voeren langzaam op.

GR5: Bergen op Zoom - Klavervelden

Zaterdag 6 januari 2018

We parkeren bij station Bergen op Zoom. Betaald parkeren, helaas, en glas van een ingeslagen autoruitje verderop voorspelt niet veel goeds. We zijn onderweg naar familie in Zeeland, en willen onderweg even de benen strekken.

Bij een stoplicht op de invalsweg in bergen op Zoom moeten we lang wachten. We zien we een stel met wandelschoenen. Hij draagt een rugtas. Wandelaars, denkt Jos.

We zitten ana de noordkant van het station, en willen naar de zuidzijde. De eerste sticker bij het station leidt ons naar een perron, waar we aan de andere kant niet vanaf kunnen. Even verderop is een tunnel onder het spoor door. Aan de andere zijde zien we direct stickers die ons de straat tegenover het station in loodsen. Goed geregeld. Even verderop komen we opnieuw stickers tegen. We volgen deze weg tot de Kastanjelaan. We worden hier verwend met stickers. Elke kruising is perfect aangegeven. Ik krijg het vermoeden dat er twee pad-coordinatoren dit traject onderhouden, misschien wel 3. Bij het Piusplein slaan we even verderop linksaf. We lopen tussen de huizen door. Eenvoudige huizen met voortintjes, waarvan er een wordt opgeknapt.
Door een parkje lopen we rustig richting de invalsweg. Hier wordt het druk. Bij het stoplicht waar we het wandelstel zagen, mogen we nu zelf oversteken.

Via het ziekenhuis en een tunnel onder de A58 verlaten we Bergen op Zoom. De weg wordt hier rustig. Aan weerszijden staan auto's geparkeerd. Al spoedig bereiken we de 3-paden-paal.
De woorden op de paal zijn vrijwel onleesbaar, verweerd door weer en wind.

Via dezelfde weg keren we terug. Opnieuw valt de bijzonder goede bewegwijzering op. Rapportcijfer 10.